Positive Awareness

Zoals je misschien weet heb ik tot augustus op Lesbos gewoond. Een prachtig eiland met de aller blauwste zee, de beste tzatziki, lieve mensen en heel veel zon! Kortom: een droomplek!
... Lees meer

Tot die ene dag in maart 2015. De dag dat er voor het eerst vluchtelingen direct bij het strand van mijn huis aankwamen. De harde werkelijkheid die ik van de TV kende van Lampadousa en die ik deels wel al gezien had bij ons op het eiland, kwam opeens wel heel erg dichtbij. De mensen stapten uit een bootje en waren zielsgelukkig dat ze de overtocht hadden gehaald.

Ik was alleen en heb niks gedaan. Alleen maar toegekeken hoe de mensen het pad naar Molyvos opliepen en op weg gingen naar een beter leven. Ze waren in Europa en dus net iets dichter bij een betere toekomst.

Omdat het al vrij snel duidelijk was dat het niet bij één boot zou blijven hebben Dirk Braam en ik besloten om ons zo veel mogelijk in te zetten voor de vluchtelingen. We lobbyden voor een betere opvang, namen mensen op in huis, voerden actie tegen belachelijke regels, steunden de vrijwilligers waar mogelijk en begeleiden journalisten die naar het eiland kwamen.

We probeerden aan de ene kant dus de vluchtelingen te helpen, maar we probeerden ook om Lesbos in een goed daglicht te houden zodat het toerisme, waar ook wij van leefden, niet zou bezwijken onder alle negatieve persaandacht.

Ik heb die zomer meerdere Crusj reizen naar Lesbos georganiseerd en iedereen heeft een fijne tijd gehad. De zon is immers hetzelfde gebleven, de zee is nog altijd blauw, in de tzatziki zit nog altijd heel veel knoflook en je kan nog altijd goed stappen bij OXY. Maar het was natuurlijk heftig om geconfronteerd te worden met de vluchtelingen. Iedereen ging er op zijn eigen manier mee om. De ene ging helpen bij de opvang, de ander zamelde van tevoren goederen in en er werd ook veel geld gedoneerd.

Voor dit jaar had ik geen reizen naar Lesbos gepland staan. Er is immers zoveel negatieve publiciteit dat ik eigenlijk niet geloofde dat er iemand op zon vakantie wilde gaan naar ‘mijn’ eiland. Maar het voelde heel naar: ik was zelf terug naar Nederland verhuisd, deed dus niks meer voor de vluchtelingen, en nu organiseerde ik ook geen reizen meer, dus liet ik mijn dorpsgenoten op toeristisch gebied ook nog eens in de steek.

In Nederland kreeg ik bovendien veel vragen over Lesbos. Veel mensen willen graag wat doen voor vluchtelingen maar weten niet hoe ze het precies moeten aanpakken om echt hulp te bieden.

Dit is voor mij de reden om met Crusj speciale reizen naar Lesbos te organiseren. De reizen draaien niet alleen om helpen maar ook om positive awareness te creëren met betrekking tot de vluchteling problematiek. De reizen zijn 100% non-profit. Het bedrag wat we normaal rekenen aan reserveringskosten maken we over aan de NGO Sea Rescue Lesvos die vluchtelingen redt op zee.

Tijdens de reis word je ingezet op verschillende fronten. Zo kan het zijn dat je bijvoorbeeld meehelpt door broodjes te smeren, de stranden opruimt, voedsel uitdeelt in de kampen, etc. Alle hulp wordt gecoördineerd door NGO's die ter plaatse werkzaam zijn.

Waarom ik dit doe? Uiteraard vanuit een schudgevoel omdat ik nu mijn steentje niet meer bijdraag. Maar ook omdat ik me besef dat de mensen die aankomen niet anders dan jij of ik zijn. Of nog beter gezegd: wij hadden in hetzelfde schuitje kunnen zitten. Gewoon omdat je de pech hebt in een land te wonen waar er burgeroorlog is en je je leven niet meer zeker bent. Zou jij dan blijven of zou je ook voor een veiligere toekomst kiezen?

Ik hoop dat je mee gaat op deze reis. Het zal zeker een heftige ervaring zijn, maar Lesbos blijft ook nog altijd een prachtige vakantie bestemming waar nog veel plezier wordt gemaakt en veel gelachen en gefeest wordt. En één ding weet ik zeker: je leven zal verrijkt zijn als je weer teruggaat naar Nederland.

Terug naar blog